Dankzij technologie zijn we niet langer gekluisterd aan die ene fysieke werkplek, kunnen we thuiswerken als er een lange file staat of ons team ’s morgens vroeg snel briefen via Skype en pas daarna de kinderen naar school brengen. Technologie zorgt er m.a.w. voor dat we veel flexibeler kunnen omspringen met onze tijd, waardoor werken een pak makkelijker combineerbaar wordt met ons privéleven.
Alleen volgens Better Minds At Work trainer Florence Pérès moeten we opletten, want we blijven – door die technologie – ook voortdurend verbonden met ons werk. We hoeven onze mail niet te checken om 10 uur ’s avonds, maar we doen het toch want we zijn ondertussen verslaafd geraakt aan al die digitale prikkels. Ons brein is er zo op ingesteld, dat we het simpelweg niet kunnen laten om onze werkmailbox ook in onze privésfeer te openen. Bovendien werkt het in elkaar overvloeien van beide sferen (de Fransen noemen het le blurring) ook in de omgekeerde richting: we beantwoorden ook berichten tijdens de werkuren. Gevolg: doordat zulke privézaken steeds meer van onze werktijd opeisen, kunnen we niet anders dan ’s avonds of in het weekend ons achterstallige werk mee naar huis te nemen. Et voilà, de cirkel is rond.
Hoe vermijd je dan dat in elkaar overvloeien van werk- en privésfeer? Simpel: door je ruimten bewust te bewaken. En dat kan met behulp van boxing.
Vroeger was er, zowel voor werk als privé een fysieke context. Je had de desktopcomputer op het kantoor en de televisie met het journaal in de woonkamer. Telefoneren deed je in de hal, de krant las je ’s morgens aan de ontbijttafel of op de trein. Die contexten zorgden voor een structuur in je dag: een duidelijke scheiding tussen werk en privé die vandaag volledig is verdwenen. Dankzij ‘boxing’ kan je die contexten opnieuw creëren. Niet fysiek, maar mentaal. Je deelt je dag op in verschillende boxen: een werkbox, een gezinsbox, een vrijetijdsbox …
Zit je ‘in je werkbox’, dan ben je aan het werk en weersta je bewust aan de verleiding om wat recreatief op het net te gaan rondsurfen of privémails te beantwoorden. ‘In je gezinsbox’ ben je dan weer iets leuks aan het doen met partner of kinderen en laat je je dus niet afleiden door social media.
Terwijl je ‘in je vrijetijdsbox’ gerust Facebook kan checken, maar je werkmail wél netjes gesloten blijft. Het opdelen van je tijd in zulke mentale boxen zorgt ervoor dat je niet krampachtig probeert om op hetzelfde moment werk en privé te combineren. Daardoor leef je meer in het moment én schud je eindelijk dat vervelende schuldgevoel van je af. Stel dat je je zoon of dochter op zaterdagnamiddag naar de voetbaltraining brengt en je tussendoor even je mails wilt lezen in de kantine? Geen enkel probleem. Je stapt dan immers heel bewust in je werkbox. Van zodra je kind gedoucht en weer aangekleed is, stap je weer over naar je gezinsbox. Zo vermijd je dat je continu van de ene sfeer in de andere hopt en bijvoorbeeld je mail checkt, terwijl je eigenlijk met je kinderen bezig wilde zijn.
Gezellig aan het praten, en dan plots toch je telefoon bovenhalen en een mailtje lezen, een WhatsApp beantwoorden of wat door je Instagramfeed beginnen scrollen? Wat in het Engels phubbing (van: phone en snubbing, oftewel: snauwen) heet, zouden we in het Nederlands ‘smegeren’ kunnen noemen: een samentrekking tussen smartphone en negeren. Smegeren is helaas iets waaraan we ons allemaal weleens schuldig maken. Alleen: we realiseren ons pas hoe onbeleefd het is als iemand anders het bij ons doet. Naar je scherm kijken in het midden van een conversatie kan heel kwetsend overkomen. Het geeft je gesprekspartners de boodschap dat je telefoon belangrijker is dan wie voor je zit.
Lees ook het artikel ‘Stop met multitasken‘.
